Chez les enseignants-chercheurs, la faible proportion des temps-cadres institutionnels, la grande diversité des types d’activités et la porosité des frontières entre travail et hors travail imprègnent leurs pratiques professionnelles d’une grande labilité, d’une forte individualisation et de formes d’autonomie dans la construction de leur emploi du temps. Cette fluidité des temps dans l’organisation de leur travail s’accompagne pourtant chez les EC de toute une rhétorique du débordement et de la pression temporelle. Ce « je suis débordé » est mis ici (...) en relation avec le nécessaire travail de co-construction de leurs articulations temporelles. Dans ce travail invisible de configuration et d’arbitrage entre activités, l’article repère quatre foyers de tensions potentielles. Le premier réside dans l’intrication d'activités professionnelles et/ou non professionnelles de natures et de temporalités multiples. Le deuxième se situe dans la discontinuité d’activités, en contradiction avec des projections personnelles harmonisatrices. Le troisième concerne l’imbrication d’échelles de temporalités multiples et parfois concurrentes. Un dernier foyer de tensions est ouvert par les évolutions des logiques institutionnelles qui génèrent un décalage entre des représentations personnelles du métier d'EC et la progression d'injonctions de productivité, de rentabilité et d'immédiateté. L’article s’attarde ensuite sur les tactiques mobilisées par les EC pour tenter d’au moins prévenir l’actualisation de ces tensions en pressions temporelles : redécoupage des frontières entre activités, mise en place de divers micro-rituels de stabilisation du flux temporel, travail de recatégorisation des activités, temporisation, détournement ou cantonnement des temps contraints.Enfin l'article revient sur quelques enjeux ou prolongements possibles de l'idée que le rapport aux temps des EC peut être considéré moins comme un temps-cadre que comme un temps-activité. (shrink)

Social desirability bias is a pervasive measurement challenge in the social sciences and survey research. More clarity is needed to understand the performance of social desirability scales in diverse groups, contexts, and cultures. The present study aims to contribute to the international literature on social desirability measurement by examining the psychometric performance of a short version of the Marlowe-Crowne Social Desirability Scale in a nationally representative sample of teachers in Kazakhstan. A total of 2,461 Kazakhstani teachers completed the MCSDS – (...) Form C in their language of choice. The results failed to support the theoretical unidimensionality of the original scale. Instead, the results of Random Intercept Item Factor Analysis model suggest that the scale answers depend more on the method factor rather than the substantial factor that represents SDB. In addition, an alternative explanation indicates that the scale seems better suited to measuring two SDB correlated factors: attribution and denial. Internal consistency coefficients demonstrated unsatisfactory reliability scores for the two factors. The Kazakhstani version of the MCSDS – Form C was invariant across geographic location, language, and partially across age groups. However, no measurement invariance was demonstrated for gender. Despite these limitations, the analysis of the Kazakhstani version of the MCSDS – Form C presented in this study constitutes a first step in facilitating further research and measurement of SDB in post-Soviet Kazakhstan and other collectivist countries. (shrink)

Öz: Bu makale Neolitik döneme ait ve Anadolu’da inşa edilen ilk tapınak olma özelliğine sahip Göbeklitepe’yi ele almaktadır. Arkeologlara göre burası insanlığın en eski tapınaklarından biridir. Göbeklitepe, yerleşik hayattan ve tarımsal üretimden yoksun olan avcı-toplayıcı toplulukların dinsel inanışları hakkında çok önemli bilgiler sunar. Bu tapınak, arkaik insanların dinden ve inançtan yoksun ilkel bir hayat sürmediklerini, aksine bir inanca sahip olduklarını, inançlarını yaşamak için tapınak inşa ettiklerini ve zengin bir dinî sembol kullandıklarını göstermektedir. Göbeklitepe, insanların yerleşik hayata geçip kendisi için konut (...) yapmadan, hayvanları evcilleştirmeden ve tarımsal üretime başlamadan önce dinî ihtiyaçlarını karşılamak için tapınak yaptığının bir göstergesidir. Özet: Bu makale Neolitik döneme ait ve Anadolu’da inşa edilen ilk tapınak olma özelliğine sahip Göbeklitepe’yi ele almaktadır. Şanlıurfa yakınlarında 1995 yılında başlatılan arkeolojik kazılar, insanlık tarihine bakış açımızı değiştirmiş ve geçmiş hakkında sahip olduğumuz bilgilerin doğruluğunu test etme imkânı sunmuştur. Göbeklitepe, arkaik insanın inanç ve düşünce dünyası hakkındaki bilgilerimizin gerçeği yansıtmadığını göstermiştir. Yaşamını avcı-toplayıcı olarak sağlamaya çalışan, din ve soyut düşünceden yoksun olduğu düşünülen, çanak-çömlek yapmasını bile bilmeyen, tarımı ve yerleşik hayatı keşfetmemiş insanların yoğun ve zengin bir sembolik anlatıma sahip tapınaklar yapması, bilim adamlarını derinden etkilemiştir. Toplamda 20 adet olan ve çapı 10 -30 metre arasında değişen dairesel yapılardan oluşan Göbeklitepe tapınaklarının en ilgi çekici unsuru, T biçiminde olan ve üzerinde soyut sembol ve hayvan kabartmalarını bulunduran dikili taşlardır. Dairesel yapının merkezinde iki adet ve çevresinde 10 ile 12 adet arasında T biçiminde yaklaşık 200 tane dikili taş bulunmaktadır. Bu T biçimindeki dikili taşlar üzerinde kapsamlı bir inceleme yapıldığında ve kadim Anadolu ve Mezopotamya uygarlıklarının dinsel inanışları ve tapınak kültü göz önünde bulundurulduğunda, bu dikili taşların tanrıları sembolize ettiği anlaşılmaktadır. Göbeklitepe, çocukları veya daha küçük dereceli tanrılar tarafından çevrelenen ve bu tanrıların oluşturduğu çemberin merkezinde yer alan tanrı ve tanrıça çiftinin oluşturduğu tanrılar panteonunun kutsal alanıdır. Göbeklitepe bir tapınak olmanın ötesinde karanlıkta kalmış bir inanç sisteminin en önemli temsilcisi olarak karşımızda durmaktadır. Yazılı kaynakların bulunmadığı ve sınırlı arkeolojik verilerin elde edilebildiği Neolitik Dönemin erken evresine ait olan Göbeklitepe, bu dönemde yaşamış arkaik insanın inanç ve düşünce dünyasını bize göstermektedir. Bu megalitik yapının yapısal ve biçimsel özellikleri, arkaik insanın sanıldığı gibi ilkel olmadığını kanıtlamaktadır. Göbeklitepe, dinin doğuşu ve gelişimi konusunda çok önemli bilgiler sunmaktadır. Özellikle evrimci ve pozitivist bakış açılarıyla oluşturulmuş ve dinin büyü, ruh, korku, atalara tapma gibi basit ve asılsız yapılardan doğup zamanla karmaşık ve kurumsal inançlar biçimine dönüştüğünü öne süren teorilerin gerçeği yansıtmadığını göstermiştir. Araştırmacılar, avcı-toplayıcı toplulukların yerleşik hayata ve tarımsal üretime geçtikten sonra toplumsal yaşamla birlikte bazı sorunlarla karşılaştıklarını ve bu sorunlara çözüm arayışının dinlerin doğuşunu hazırladığını düşünüyorlardı. Diğer bir ifade ile kurumsal dinler, karmaşık toplumsal yaşamın bir ürünü ve sonucu olarak görülüyordu. Fakat Göbeklitepe dinsel inanışların düşünülenden çok daha eski dönemlerde, kurumsal olarak ve basit olmayan formlarda bulunduğunu göstermiştir. Göbeklitepe’nin, bilinen en eski ve ilk tapınak yapısı olduğu iddia edilmektedir. Kendisinden önce bilinen antik tapınaklardan en az 5000 yıl eski olan bu megalitik yapı, uygarlığın gelişiminde dinsel inanışların ne kadar etkili ve önemli olduğunu açık bir şekilde göstermektedir. Uzun yıllar kazı başkanlığını yapmış olan arkeolog Klaus Schmidt, Göbeklitepe’nin ortaya çıkmasıyla birlikte “.. önce tapınak kuruldu sonra şehir. ” sözleriyle, insanoğlunun genlerinde bulunan inanma ihtiyacının ne kadar öncelikli olduğunu ifade etmiştir. Göbeklitepe insanoğlunun konut, tarım ve çanak çömlek gibi temel ihtiyaçlardan önce görkemli ve karmaşık tapınaklar yaptığını ve bunun arkaik insan topluluklarının güçlü inanç duygusundan kaynaklandığını göstermiştir. İnsanın genlerinde bulunan inanma ihtiyacı insana her şeyden önce tapınak yapmayı ilham etmiştir. Göbeklitepe ile temsil edilen inanç sistemi ve düşünce dünyasının ne kadar zengin ve etkili olduğunu, aynı bölgede en az 5000 yıl sonra ortaya çıkan Anadolu ve Mezopotamya uygarlıkları üzerindeki etkisinden anlayabiliriz. Bu uygarlıkların tapınak yapıları ve dinsel inanışları, bu megalitik yapı ile dikkate değer bir biçimde uyuşmaktadır. Bu uygarlıkların karanlıkta kalmış yönlerini ortaya çıkarmada, Göbeklitepe kaçırılmayacak bir fırsat sunmaktadır. Bu megalitik yapı ortaya çıktığında büyük ses getirmiş ve bilim insanlarının ilgisini çekmiştir. Hakkında yazılı ve görsel basında çok sayıda haberin çıktığı bu tapınak kompleksinin, Aden bahçesi, Babil Asma Bahçelerinin kalıntısı, Şaman tapınağı ve uzaylıların merkezi olduğu iddiaları ortaya atılmıştır. Göbeklitepe üzerinde yapılan arkeolojik kazıların ilerlemesi ve onun hakkında daha fazla bilgiye ulaşılması, onun bir ritüel merkezi olarak tapınak olduğunu göstermiştir. Göbeklitepe’nin yapısal ve biçimsel özellikleri, bu yapının her şeyden önce bir tapınak olduğunu göstermiştir. Gerek dikili taşlardan oluşan dairesel yapıları ve gerekse yerleşim yerlerinden uzak yüksek bir tepede bulunması bu düşünceyi güçlendirmektedir. Göbeklitepe’yi avcı-toplayıcı toplulukların ibadet ettikleri, tanrılara kurbanlar sundukları, yılın belirli dönemlerinde dinî festival ve şölenler gerçekleştirdikleri, tanrıların yaşadığı kutsal mekânlar olarak gördükleri ve kutsalı tecrübe ettikleri bir tapınak olarak düşünmek daha doğru bir yaklaşımdır. Göbeklitepe’nin, tarih boyunca inanç merkezi olarak kalmış ve peygamberler şehri olarak bilinen Şanlıurfa’da ortaya çıkması ülkemiz için önemli bir ekonomik ve kültürel fırsat oluşturmuştur. Anadolu’nun ne kadar kadim ve zengin bir kültürel dokuya sahip olduğunu kanıtlayan bu megalitik yapı, ortaya çıktığı günden beri birçok yerli ve yabancı araştırmacının akınına uğramıştır. Bilimsel literatürün en eski ve ilk tapınağı olan Göbeklitepe, arkaik insanın günümüz insanına miras olarak bıraktığı ve insanlığın ilk dönem sırlarını taşıyan gizemli bir tapınak kompleksidir. (shrink)

Öz: Bu makale Neolitik döneme ait ve Anadolu’da inşa edilen ilk tapınak olma özelliğine sahip Göbeklitepe’yi ele almaktadır. Arkeologlara göre burası insanlığın en eski tapınaklarından biridir. Göbeklitepe, yerleşik hayattan ve tarımsal üretimden yoksun olan avcı-toplayıcı toplulukların dinsel inanışları hakkında çok önemli bilgiler sunar. Bu tapınak, arkaik insanların dinden ve inançtan yoksun ilkel bir hayat sürmediklerini, aksine bir inanca sahip olduklarını, inançlarını yaşamak için tapınak inşa ettiklerini ve zengin bir dinî sembol kullandıklarını göstermektedir. Göbeklitepe, insanların yerleşik hayata geçip kendisi için konut (...) yapmadan, hayvanları evcilleştirmeden ve tarımsal üretime başlamadan önce dinî ihtiyaçlarını karşılamak için tapınak yaptığının bir göstergesidir. Özet: Bu makale Neolitik döneme ait ve Anadolu’da inşa edilen ilk tapınak olma özelliğine sahip Göbeklitepe’yi ele almaktadır. Şanlıurfa yakınlarında 1995 yılında başlatılan arkeolojik kazılar, insanlık tarihine bakış açımızı değiştirmiş ve geçmiş hakkında sahip olduğumuz bilgilerin doğruluğunu test etme imkânı sunmuştur. Göbeklitepe, arkaik insanın inanç ve düşünce dünyası hakkındaki bilgilerimizin gerçeği yansıtmadığını göstermiştir. Yaşamını avcı-toplayıcı olarak sağlamaya çalışan, din ve soyut düşünceden yoksun olduğu düşünülen, çanak-çömlek yapmasını bile bilmeyen, tarımı ve yerleşik hayatı keşfetmemiş insanların yoğun ve zengin bir sembolik anlatıma sahip tapınaklar yapması, bilim adamlarını derinden etkilemiştir. Toplamda 20 adet olan ve çapı 10 -30 metre arasında değişen dairesel yapılardan oluşan Göbeklitepe tapınaklarının en ilgi çekici unsuru, T biçiminde olan ve üzerinde soyut sembol ve hayvan kabartmalarını bulunduran dikili taşlardır. Dairesel yapının merkezinde iki adet ve çevresinde 10 ile 12 adet arasında T biçiminde yaklaşık 200 tane dikili taş bulunmaktadır. Bu T biçimindeki dikili taşlar üzerinde kapsamlı bir inceleme yapıldığında ve kadim Anadolu ve Mezopotamya uygarlıklarının dinsel inanışları ve tapınak kültü göz önünde bulundurulduğunda, bu dikili taşların tanrıları sembolize ettiği anlaşılmaktadır. Göbeklitepe, çocukları veya daha küçük dereceli tanrılar tarafından çevrelenen ve bu tanrıların oluşturduğu çemberin merkezinde yer alan tanrı ve tanrıça çiftinin oluşturduğu tanrılar panteonunun kutsal alanıdır. Göbeklitepe bir tapınak olmanın ötesinde karanlıkta kalmış bir inanç sisteminin en önemli temsilcisi olarak karşımızda durmaktadır. Yazılı kaynakların bulunmadığı ve sınırlı arkeolojik verilerin elde edilebildiği Neolitik Dönemin erken evresine ait olan Göbeklitepe, bu dönemde yaşamış arkaik insanın inanç ve düşünce dünyasını bize göstermektedir. Bu megalitik yapının yapısal ve biçimsel özellikleri, arkaik insanın sanıldığı gibi ilkel olmadığını kanıtlamaktadır. Göbeklitepe, dinin doğuşu ve gelişimi konusunda çok önemli bilgiler sunmaktadır. Özellikle evrimci ve pozitivist bakış açılarıyla oluşturulmuş ve dinin büyü, ruh, korku, atalara tapma gibi basit ve asılsız yapılardan doğup zamanla karmaşık ve kurumsal inançlar biçimine dönüştüğünü öne süren teorilerin gerçeği yansıtmadığını göstermiştir. Araştırmacılar, avcı-toplayıcı toplulukların yerleşik hayata ve tarımsal üretime geçtikten sonra toplumsal yaşamla birlikte bazı sorunlarla karşılaştıklarını ve bu sorunlara çözüm arayışının dinlerin doğuşunu hazırladığını düşünüyorlardı. Diğer bir ifade ile kurumsal dinler, karmaşık toplumsal yaşamın bir ürünü ve sonucu olarak görülüyordu. Fakat Göbeklitepe dinsel inanışların düşünülenden çok daha eski dönemlerde, kurumsal olarak ve basit olmayan formlarda bulunduğunu göstermiştir. Göbeklitepe’nin, bilinen en eski ve ilk tapınak yapısı olduğu iddia edilmektedir. Kendisinden önce bilinen antik tapınaklardan en az 5000 yıl eski olan bu megalitik yapı, uygarlığın gelişiminde dinsel inanışların ne kadar etkili ve önemli olduğunu açık bir şekilde göstermektedir. Uzun yıllar kazı başkanlığını yapmış olan arkeolog Klaus Schmidt, Göbeklitepe’nin ortaya çıkmasıyla birlikte “.. önce tapınak kuruldu sonra şehir. ” sözleriyle, insanoğlunun genlerinde bulunan inanma ihtiyacının ne kadar öncelikli olduğunu ifade etmiştir. Göbeklitepe insanoğlunun konut, tarım ve çanak çömlek gibi temel ihtiyaçlardan önce görkemli ve karmaşık tapınaklar yaptığını ve bunun arkaik insan topluluklarının güçlü inanç duygusundan kaynaklandığını göstermiştir. İnsanın genlerinde bulunan inanma ihtiyacı insana her şeyden önce tapınak yapmayı ilham etmiştir. Göbeklitepe ile temsil edilen inanç sistemi ve düşünce dünyasının ne kadar zengin ve etkili olduğunu, aynı bölgede en az 5000 yıl sonra ortaya çıkan Anadolu ve Mezopotamya uygarlıkları üzerindeki etkisinden anlayabiliriz. Bu uygarlıkların tapınak yapıları ve dinsel inanışları, bu megalitik yapı ile dikkate değer bir biçimde uyuşmaktadır. Bu uygarlıkların karanlıkta kalmış yönlerini ortaya çıkarmada, Göbeklitepe kaçırılmayacak bir fırsat sunmaktadır. Bu megalitik yapı ortaya çıktığında büyük ses getirmiş ve bilim insanlarının ilgisini çekmiştir. Hakkında yazılı ve görsel basında çok sayıda haberin çıktığı bu tapınak kompleksinin, Aden bahçesi, Babil Asma Bahçelerinin kalıntısı, Şaman tapınağı ve uzaylıların merkezi olduğu iddiaları ortaya atılmıştır. Göbeklitepe üzerinde yapılan arkeolojik kazıların ilerlemesi ve onun hakkında daha fazla bilgiye ulaşılması, onun bir ritüel merkezi olarak tapınak olduğunu göstermiştir. Göbeklitepe’nin yapısal ve biçimsel özellikleri, bu yapının her şeyden önce bir tapınak olduğunu göstermiştir. Gerek dikili taşlardan oluşan dairesel yapıları ve gerekse yerleşim yerlerinden uzak yüksek bir tepede bulunması bu düşünceyi güçlendirmektedir. Göbeklitepe’yi avcı-toplayıcı toplulukların ibadet ettikleri, tanrılara kurbanlar sundukları, yılın belirli dönemlerinde dinî festival ve şölenler gerçekleştirdikleri, tanrıların yaşadığı kutsal mekânlar olarak gördükleri ve kutsalı tecrübe ettikleri bir tapınak olarak düşünmek daha doğru bir yaklaşımdır. Göbeklitepe’nin, tarih boyunca inanç merkezi olarak kalmış ve peygamberler şehri olarak bilinen Şanlıurfa’da ortaya çıkması ülkemiz için önemli bir ekonomik ve kültürel fırsat oluşturmuştur. Anadolu’nun ne kadar kadim ve zengin bir kültürel dokuya sahip olduğunu kanıtlayan bu megalitik yapı, ortaya çıktığı günden beri birçok yerli ve yabancı araştırmacının akınına uğramıştır. Bilimsel literatürün en eski ve ilk tapınağı olan Göbeklitepe, arkaik insanın günümüz insanına miras olarak bıraktığı ve insanlığın ilk dönem sırlarını taşıyan gizemli bir tapınak kompleksidir. (shrink)

Cet article se propose de présenter le point de vue logique de Frege (1848-1925) sur la négation. Celle-ci est considérée comme un opérateur de pensée qui s’inscrit dans un schéma d’opposition des pensées exprimées sans que cette opposition ait une valeur d’opposition des forces. La négation n’est pas le symétrique d’une assertion, elle n’est pas non plus un aimant pour le prédicat dans une proposition. C’est hors de la logique que ces deux dernières positions sur la négation peuvent être défendues.

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Kavramlar doğru anlamlandırılmadığı takdirde meselelerin anlaşılması noktasında yanlış sonuçlara varmanın kaçınılmaz olduğu bir hakikattir. Fıtrat kavramı bu manada insanın neliği bağlamında başat kavram olarak her daim farklı değerlendirmelere konu olmuştur. İnsanın, gerek kendisini var eden Allah ile olan ilişkisi gerekse hemcinsleriyle ve içerisinde yaşadığı âlemle ilişkisi çerçevesinde bu kavramın anlam alanının tespiti yine ait olduğu dünya üzerinden yapıldığı zaman konu hakkında doğru sonuçların elde edilmesine imkân tanıyacaktır. Kur’ân ve hadislerde yerini bulan fıtrat kavramının anlam alanına yönelik çalışmaların bu alanlarda derinlemesine (...) tahlili noktasında söz konusu metinleri, kendi iç bütünlükleri ve birbirleriyle olan ilişkileri bağlamında meseleyi ele alması, en sağlıklı yol olacaktır. Bu çalışmada kavramın önce sözlük anlamı, türevleri üzerinden ele alınmış daha sonra Kur’ân ve hadislerde geçtiği durumları, belirtilen usûl üzerinden değerlendirmeye tâbi tutulmuştur. Sonuç olarak luğavî anlamı da dikkate alınarak fıtrat kavramı ile Kur’ân’da insanın Allah’la ilişkisine, hadislerde ise insanın doğasındaki sâfiyete ve insanlarla olan ilişkisinde dikkat gerektiren yönüne vurgu yapıldığı ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

İslâm felsefesinde en önde gelen âlimlerden biri olan İbn Sînâ ruh üzerine çok sayıda eser te’lif etmiştir. Bu eserlerden biri de Arap edebiyatı açısından da önemli bir yere sahip olan el-Ḳaṣîdetu’l-‘Ayniyyetu’r-Rûḥiyye fî’l-Nefs adlı kasidesidir. İbn Sînâ kasidesine ruhu, yüksek bir konumdan insan bedenine inen bir güvercine benzeterek başlamaktadır. Kasidenin devamında ruhun insan bedeninde yaşadığı tecrübeleri anlattıktan sonra ruhun bedenden ayrılmasına değinmektedir. Kasidenin sonunda nefs-i nâṭıḳanın insan bedenine indirilmesindeki hikmetin ne olduğunu sorgulamaktadır. Eser üzerine çok sayıda şerh, tercüme ve tahmîs yapılması (...) eserin ilim dünyasındaki önemine işaret etmektedir. Çalışmada kasidenin Türkçeye ilk tercümesi de olan tasavvuf üzerine önemli eserler te’lif etmiş Ali Dede el-Bosnevî’nin tercümesi ele alınmaktadır. Çalışmada ilk olarak el-Ḳaṣîdetu’r-Rûḥiyye’nin içeriği ve üzerine yapılan çalışmalara değinilmiştir. Ardından Ali Dede el-Bosnevî’nin hayatı ile eserleri, Tercüme-i Ḳaṣîde-i Rûḥiyye’nin nüshalarının tavsifi ve metin tesisinde takip edilen metot hakkında bilgi verilmiştir. Daha sonra el-Bosnevî’ye ait tercümenin temin edilen dört nüshası karşılaştırılarak transkripsiyonlu metni tesis edilmiş ve Arapça beyitler ile beraber verilmiştir. Ayrıca el-Bosnevî’nin tercümesi altına kasidenin günümüz Türkçesine yapılan tercümesi de eklenmiştir. Çalışmanın sonunda el-Bosnevî’nin tercümesi değerlendirilmiştir. (shrink)

Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen Hint kültürleriyle temasları sonucunda bu kültürlere karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri (...) Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani ilk tercüme faaliyetlerine başlamışlardır. İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli olan bu ilk tercüme faaliyetleri, bugüne kadar pek çok çalışmaya konu olmuştur. Ancak yapılan çalışmalar sırasında genellikle tercüme yapılan eserlerin isminin, yapıldığı alanların ve bu tercümeleri yapan mütercimlerin zikredilmekle yetinildiği görülmektedir. Bu çalışmada ise İslam Bilim Tarihi’ndeki ilk tercüme faaliyetleri ve yapıldığı alanlar yanında, tercüme faaliyetlerinden önce Müslümanların bu alanlardaki bilgi ve birikimlerinin ne olduğu ve tercüme faaliyetlerinin bu alanlardaki gelişim veya değişime olan katkısı, yazmış olduğu eserler Batı’da da tanınan farklı yüzyıllardaki Müslüman bilim adamlarından örnekler verilmek suretiyle ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide II. (VIII.) ile V. (XI.) yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.Özet: Bilim, medeniyetin ve insanlık tarihinin en önemli ortak miraslarından biridir. Bu mirasta en çok katkısı olanlar ise yaşadıkları toplumda bilime, bilimsel çalışmalara ve bilim insanlarına gereken önemi gösterenlerdir. İlk emri “Oku” olan bir dinin müntesipleri olan Müslümanlar da, bilime değer veren ve bunun için önemli çalışmalar altına imza atan toplumlar arasında saygın bir yere sahiptir.Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen de Hint kültürleriyle temasları sonucunda bunlara karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani tercüme faaliyetlerine başlamışlardır.İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli gördüğümüz bu çalışmada, tercüme faaliyetlerinin bilgi üretimine katkısı ele alınacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide VIII. ile XI. yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.İslâm dininin iki ana kaynağı olarak kabul ettiğimiz Kur’ân-ı Kerîm ve Hz. Peygamber’in hadisleri ilmi öven ve teşvik eden pek çok emir ve tavsiye içermektedir. Hatta bu ayet ve hadislere göre ilmin ya da bilimin rolü dinin ve böylece de bütün bir insan hayatının asıl itici gücü olarak öne sürülmüştür de diyebiliriz. Bundan dolayı Hz. Muhammed’in peygamber olarak görevlendirilmesiyle Mekke’de başlayan ve Medine’de devam eden ilmî faaliyetler, Hulefâ-i Raşidîn döneminde de artarak devam etmiştir. Özellikle ilk İslâm fetihleri Müslümanların, Bizans ve İran başta olmak üzere pek çok farklı medeniyetle tanışmalarına, bu medeniyetlerin meydana getirmiş olduğu eserlerden faydalanmalarına, Emevîler ve Abbasîler dönemlerinde de yoğun bir tercüme faaliyetine girişmelerine vesile olmuştur. Bu sayede Müslümanlar, dinî ilimler yanında sosyal bilimler, fen ve sağlık bilimleri alanlarında da ilerlemeye başlamışlardır. Bu anlamda Müslümanların ilk yapmaya çalıştığı şey var olan bilgi birikimini tanımaya ve anlamaya çalışmak, sonrasında ise geliştirmek ve dünyanın istifadesine sunmak olmuştur.Araştırmamızda bilgiyi elde etme dönemi olarak adlandırdığımız dönem; İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve ardından bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerindeki önemli etkilerinin bir tezahürü olarak ilk tercüme faaliyetlerinin başladığı dönemdir. Bu dönemde bilim nerede olursa olsun gidip alma çabası hakim olup; amaç, bilgiyi üreten, ister Yunan, ister Hint, ister Farisî olsun onu elde etmek ve Arapçaya çevirmektir. Bilgiyi sistemleştirme dönemi ise hem tercüme faaliyetlerinin artarak devam ettiği hem de tercüme faaliyetleri neticesinde elde edilen bilginin sistematik hale getirilmeye başlandığı bir süreçtir. Bu süreçte amaç, bilgiyi üreterek, kullanılabilir hale dönüştürmek ve toplumun hizmetine sunmak olmuştur. Yine bu süreçte, bilim hem takdir ve teşvik edilme ayrıcalığını kazanmış, hem de dönemin yöneticileri ve ilim meraklıları, bilginin ışığıyla tüm sorunların çözülebileceği yaklaşımı içinde olmuşlar ve bu yönde adımlar atmışlardır. Beytülhikmeler ve rasathaneler, bu sürecin birer meyvesi olarak ortaya çıkmış kurumlardır. Bu dönemde yapılan tercümeler Müslümanlar arasında derin bir ilgi ve etki meydana getirerek onların bilgi ve kültürünü zenginleştirmiştir; ancak hiçbir zaman özgün kimliklerini kaybetmelerine sebep olmamıştır. Bilakis Müslüman âlimler, kendilerinden önce yaşamış bilginlerin çalıştıkları farklı alanlarla ilgili eserleri inceleyerek istifade etmişler; fakat hiçbir zaman onları mutlak bir otorite olarak görmeyip, yeri geldiğinde eksik ve yanlışlarını ortaya koymuşlar, sonunda da kendi gözlem, deney ve düşüncelerini ortaya koymak suretiyle özgün eserler üretmişlerdir.Özgün bilgi üretme süreci olarak adlandırdığımız bu dönemde ise, yaşadığı yüzyılda ön plana çıkmış ve sonrasında Avrupa bilim dünyası tarafından da tanınmış bazı ilim adamlarından ve çalışma yaptıkları alanlardan hareket etmek suretiyle dönemin ilmî anlamda nasıl bir gelişmişlik seviyesine ulaştığı ortaya konmaya çalışılacaktır. Söz konusu bu dönem Fezârî (ö. 190/806), Câbir b. Hayyân (ö. 200/815), Hârizmî (ö. 232/847), Fergânî (ö. 247/861), Ali b. Rabben et-Taberî (ö. 247/861), Ebû Bekir Râzî (ö. 313/925), Bettânî (ö. 317/929), Ebü’l-Vefâ Bûzcânî (ö. 388/998), İbn Sînâ (ö. 428/1037), Ali b. Îsâ el-Kehhâl (ö. 430/1039), İbnü’l-Heysem (ö. 432/1040) ve Bîrûnî (ö. 453/1061) gibi bilim adamı ve düşünürlerin zirvede olduğu bir zaman dilimidir. Bu dönemde bir taraftan tercüme faaliyetleri tüm hızıyla devam ederken (VIII.-X. yüzyıllarda) diğer taraftan araştırmalar, kuralları, yöntemleri ve kavramları olan bir niteliğe kavuşmuş ve İslam bilim tarihinin altın çağı yaşanmıştır. Bu dönem içindeki en parlak çalışmalar, matematik, tıp, fizik, kimya ve astronomi alanlarında gerçekleştirilmiş olup üretilen bilgiler, V. ila XI. yüzyıllar arasında skolastiğin koyu karanlığını yaşayan batı dünyası tarafından, ancak yüzyıllar sonra yani XI. yüzyıldan itibaren Arapçadan çeviriler yapılarak tanınabilmiştir. (shrink)

Geçmişte yazılan ve kütüphanelerimizde çoğu yazma hâlinde duran pek çok ilmî eserin isim, müellif ve mütercimlerinin tespiti konusunda ciddî hatalar yapıldığı görülmektedir. Bu da bir kısım önemli eserlerin gün yüzüne çıkmasını engelleyerek sahip olduğumuz hazineden gereği gibi istifade etme imkânını elimizden almaktadır. Bu minvalde bazı araştırma ve kütüphane kayıtlarında 15. yüzyıl Osmanlı âlimlerinden Mûsâ İznikī’nin (öl. 838/1434-35 [?]), Ali b. Muhammed el-Hâzin’in (öl. 741/1341) Lübâbü’t-teʾvîl fî meʿâni’t-Tenzîl adlı tefsirini tercüme ettiği bilgisi yer almıştır. Aynı şekilde yine 16. Yüzyılda yaşamış bir (...) Osmanlı âlimi ve divan şâiri olan Muslihuddin Mustafa Sürûrî’nin (öl. 969/1562) tam bir Türkçe tefsir yazdığı iddia edilmektedir. Bu iki iddia, sonuçta aynı mütercim üzerinde birleşmeleri sebebiyle ortak bir noktaya sahiptirler. Bu makalede, bahsedilen iki eserin asılları ve tercümeleri etrafında bir araştırma yapılarak bunların gerçekte kime ait oldukları ve isimlerinin ne olduğu ortaya çıkarılmaya çalışılacaktır. Bu tür araştırmaların kütüphanelerimizdeki binlerce eser için âcilen yapılmasının bir zaruret hâlini aldığı âşikârdır. Zira bazı araştırmacıların bu tür yanlış bilgiler üzerine yüksek lisans ve doktora tezleri binâ ettikleri ve çeşitli makaleler yazdıkları görülmektedir. Bu makalenin maksadı, yukarıda zikredilen ve haklarında yanlış bilgiler ile bazı kapalı noktalar bulunan iki eserle ilgili bir takım yeni tespitleri ortaya koyarak hem ilim dünyasına katkıda bulunmak hem de bu alanda yapılacak çalışmalara olan ihtiyaca dikkat çekmektir. Doküman tarama, veri toplama ve veri analizi yöntemi kullanılan bu araştırma neticesinde şu sonuçlara varılmıştır: Mûsâ el-İznikī’nin tercüme ederek Tefsîru’l-Lübâb ismini verdiği eser aslında Hâzin’in Lübâbü’t-te’vîl’i değil Necmeddîn-i Dâye’nin (öl. 654/1256) Baḥrü’l-ḥaḳāʾiḳ ve’l-meʿânî isimli tefsirinin muhtasarıdır. Bundan hareketle tespit edilen diğer bir nokta da şu olmuştur ki günümüzde et-Teʾvîlâtü’n-Necmiyye ismiyle meşhur olan eser Dâye’nin kaleme aldığı tefsirin orijinal hâli değildir. Dâye zâhiri ve işârî tefsîri cem eden mufassal bir tefsir telif etmiş, müridlerinden biri olan Şemseddin Muhammed es-Savcı da, zâhirî tefsir kısımlarını çıkarıp sadece işârî yorumları bırakmak sûretiyle bu eseri telhis etmiştir. İznikī de işte bu telhisi tercüme etmiş ve eserine Tefsîru’l-Lübâb ismini vermiştir. Sürûrî’ye nispet edilen tefsirin de onun tarafından telif edilmediği tespit edilmiştir. Yapılan mukayeseler neticesinde bu eserin Ebü’l-Leys Semerkandî’nin (öl. 373/983) Tefsîrü’l-Ḳurʾâni’l-Kerîm veya Tefsîru Ebi’l-Leys̱ es-Semerḳandî diye anılan ve bugün Baḥrü’l-ʿulûm ismiyle basılan kitabının tefsîrî bir tercümesi olduğu ortaya çıkmıştır. Bu tercüme bazı kaynaklar ile kütüphane kayıtlarında aynı anda hem Ahmed-i Dâî’ye (öl. 824/1421’den sonra), hem İbn Arabşah’a (öl. 854/1450) ve hem de İznikī’ye nispet edilmektedir. Farklı kişilere nispet edilen nüshalar karşılaştırıldığında hepsinin aynı eser olduğu görülmüştür. Bazı kadîm nüshalarda görülen ferağ kayıtları ile yazma nüshalar üzerinde yapılan incelemeler bu tercümenin de yine İznikī tarafından yapıldığını göstermektedir. İznikī bu ikinci tercümesine Enfesü’l-Cevâhir ismini vermiştir. İlim dünyasında bu isim konusunda da bir karışıklık olmuş, bazı araştırmacılar onun Hâzin tefsirinin tercümesine verildiğini zannetmişlerdir. Ancak ilk devir yazmalarında bu ismin Semerkandî tefsirinin tercümesine verildiği açıkça görülmektedir. Kütüphanelerimizde Enfesü’l-Cevâhir’in muhtasar nüshalarına da rastlanmış ancak bu ihtisar faaliyetinin kimin tarafından yapıldığı tespit edilememiştir. (shrink)

Dini sahada tartışılan bazı kavramlar birden fazla disipline konu olmuş ve bu kavramlar her disiplinde farklı açılardan ele alınmıştır. Dinî nasların anlaşılmasında önemli yeri olan hakikat ve mecaz bu tür kavramlardandır. Hakikat ve mecaz salt dilbilimsel kavramlar gibi görünseler de birçok dini disipline önemli ölçüde konu olmuşlardır. Fıkıh usûlü, bu kavramları yoğun bir şekilde konu edinen temel dini disiplinlerden biridir. İlk dönem dil kaynaklarında mecaza dair bir tanım yapılmamışsa da ana hatlarıyla “lafzın dilde vazedildiği anlam dışında kullanılması” mecaz kabul edilmiştir. (...) Günümüze ulaşan ilk fıkıh usulü eserinin müellifi İmam Şâfiî (öl. 204/820) ve Mu‘tezilî öncülerden Câhiz (öl. 255/869), Ebû Ali el-Cübbâî (öl. 303/916) ve Ebû Hâşim el-Cübbâî (öl. 321/933) de görüşlerini temellendirirken kavram tanımı yapmadan mecazı kullanmışlardır. Kelamcı usûlcülerden ilk defa mecaz tanımı yapan Ebû Abdullah el-Basrî’den (öl. 369/979-80) iki farklı tanım nakledilmiştir. Ebû Abdullah’ın yaptığı bu tanımlar ana hatlarıyla sonraki asırlarda yaşayan usûlcülerin tanımları üzerinde etkili olmuşsa da yakın takipçileri tarafından kabul görmemiştir. Cessâs (öl. 370/981) ve Bâkıllânî (öl. 403/1013) düşünsel mülahazalar içermeyen sade bir tanım yaparken Mu‘tezilî usûlcülerden Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (öl. 436/1044) mecaza dair kelâmî mülahazalar içeren komplike bir tanım geliştirmiştir. Ebü’l-Hüseyin, yaptığı tanımda lafzın mecazi anlamda kullanıldığını ortaya koymak için ilk olarak hitabın türünün temel belirleyici unsurlardan biri olduğuna dikkat çekmiştir. Ebü’l-Hüseyin yaptığı tanımda ikinci olarak lafzın hakiki anlamı gibi mecazi anlamının da bir vazՙ ile olduğuna işaret etmiştir. Ayrıca yaptığı tanımda açık şekilde ifade etmese de konu çerçevesinde yaptı değerlendirmelerde lafzın mecazi anlamda kullanıldığını ortaya koymak için karinenin temel belirleyici unsurlardan biri olduğunu vurgulamıştır. Ona göre lafız, ancak hakiki anlamda kullanılmasına engel bir karinenin olması durumunda mecazi anlama hamledilir. Mu‘tezilî usûlcülerin mecaz tanımlarını konu edinen bu çalışmada öncelikle İlk beş asırda dilcilerin ve Mu‘tezile dışındaki fıkıh usûlcülerinin ortaya koydukları mecaz tanımları incelenmiştir. Daha sonra Mu‘tezilî usûlcülerin mecaz tanımları değerlendirilmiştir. Mu‘tezilî âlimlerin mecaz tanımları içerisinde ekolün düşünsel mülahazalarını dikkate alan Ebü’l-Hüseyin el-Basrî’nin tanımı yakından incelenmiştir. Mu‘tezilî düşünürlerden Kādî Abdülcebbâr’ın mecaz anlayışını yansıtan tanımı günümüze ulaşmadığı için Ebül-Hüseyin’in tanımı incelenirken Kādî Abdülcebbâr’ın görüşleri de irdelenmiştir. Böylece Ebül-Hüseyin’e ait fıkıh usulü sahasında yoğun kelâmî mülahazalar ihtiva eden mecaz tanımının temelde Kādî Abdülcebbâr’a dayandığı ortaya konulmuştur. Çalışmamızda son olarak Ebül-Hüseyin’den nakledilen mecaz tanımının diğer ekollere mensup usûlcüler üzerindeki etkisi de ortaya konulmuştur. Bu tanımın söz konusu usûlcülerden Fahreddin er-Râzî (öl. 606/1210) tarafından kabul gördüğü belirtilmiş ve Râzî’nin bu tanım çerçevesindeki görüşleri Mu‘tezile’nin düşünsel zemininde tartışılmıştır. (shrink)

The COVID-19 pandemic has caused a record global crisis, particularly and extremely, for the service sectors. Due to extensive security measures, many service sector employees have to work remotely to maintain services. Drawing upon the conservation of resources theory, this research investigates the impact of servant leadership on the task performance of employees in virtual working environments during the COVID-19 crisis. Our theoretical model was tested using data collected from 335 individual employees in the education sector of Pakistan. SPSS version (...) 26.0 was applied to find the hypothesized relationship between the study variables. To find the indirect mediating effect, we applied Model 4; for moderation, we applied Model 1; and for the moderation and mediation effect, we applied Model 7 of the Process Macro model of Hayes. The results of the study revealed that servant leadership is positively related to task performance in a virtual environment during crises. Furthermore, psychological empowerment partially mediates the relationship between servant leadership and task performance. Perceived supervisor support positively moderates the relationship between servant leadership and task performance. Moreover, the indirect effect of servant leadership on task performance via psychological empowerment is moderated by perceived supervisor support. The results provided guidance to the educational sector on how to lead effectively in times of crisis when service sector employees work predominantly in virtual environments. The theoretical and practical implications of these findings are discussed. (shrink)

The current study strives to examine the determinants of employee innovative work behavior and job performance. Therefore, an integrated research model is developed with the help of paternalistic leadership style and job embeddedness theory to investigate employee behavior toward innovative work behavior. The research model is extended with the moderating effect of environmental dynamism between the relationship of innovative work behavior and employee job performance. Data were collected from 411 employees working in small medium enterprises. For inferential analysis, the structural (...) equation modeling technique is used. Results of the structural equation modeling revealed that altogether paternalistic leadership style and factors underpinning job embeddedness theory have explained 52.1% of the variance in employee innovate work behavior. The findings of this research suggest that managers and policy makers should focus on benevolent leadership, moral leadership, and on-the-job embeddedness to boost employee job performance and innovative work behavior. (shrink)

Background:Experiencing moral distress is traumatic for nurses. Ignoring moral distress can lead to job dissatisfaction, improper handling in the care of patients, or even leaving the job. Thus, it is crucial to use valid and reliable instruments to measure moral distress.Objective:The purpose of this study was to determine the reliability and the validity of the Persian version of the Moral Distress Scale–Revised among a sample of Iranian nurses.Research design:In this methodological study, 310 nurses were recruited from all hospitals affiliated with (...) the Qazvin University of Medical Sciences from February 2014 to April 2015. Data were collected using a demographic questionnaire and the Moral Distress Scale–Revised. The construct validity of the Moral Distress Scale–Revised was evaluated using principal component analysis and confirmatory factor analysis. Internal consistency reliability was assessed with Cronbach’s alpha.Ethical considerations:This study was approved by the Regional Committee of Medical Research Ethics. The ethical principles of voluntary participation, anonymity, and confidentiality were considered.Findings:The construct validity of the scale showed four factors with eigenvalues greater than one. The model had a good fit ( χ2(162) = 307.561, χ2/ df = 1.899, goodness-of-fit index =.904, comparative fit index =.927, incremental fit index =.929, and root mean square error of approximation (90% confidence interval) =.049 (.040–.057)) with all factor loadings greater than.5 and statistically significant. Cronbach’s alpha coefficients were.853,.686,.685, and.711for the four factors. Moreover, the model structure was invariant across different income groups.Discussion and conclusion:The Persian version of the Moral Distress Scale–Revised demonstrated suitable validity and reliability among nurses. The factor analysis also revealed that the Moral Distress Scale–Revised has a multidimensional structure. Regarding the proper psychometric characteristics, the validated scale can be used to further research about moral distress in this population. (shrink)

Don't tell terrible stories—everyone here has enough of their own. Everyone here has a whole bloody sack of terrible stories, and at the bottom of the sack is a hammer the narrator uses to pound you on the skull the instant you dare not believe your ears. Or to pound you when you do believe. Not long ago I saw a tomboyish girl on Khreshchatyk Street demand money of an elderly woman, threatening to bite her and infect her with syphilis. (...) Don't stroll through Volodymyr Hill Park, don't stroll around the botanical garden, and especially don't stroll on Kontraktova Square. Don't stroll anywhere. Don't go to the pavilion with the Golgotha panorama near St. Alexander's Church. Not even the twelve-meter-tall crucified Christ will save you. Don't go outside when it's dark and people turn into shadows a shade darker than dark. Also don't go where you can be seen from far away. Not to imply that people used to be like a bunch of lilies, but now they stink like a cellar of cabbage.The city, which earlier might have had some fun, is now going crazy. It's like a fish in warm water: it doesn't react to anything, swims slowly like it doesn't care if it swallows a hook or not. The excitement and exaltation pass into oppression, just as our necks have sunk into our shoulders, our shoulders into our lumbars, our lumbars into our nether regions. The holiday turns into a funeral, the parades into explosions, depression into mania. Winter passes into summer, people turn into beasts, the hours into ages, and the ages into hours. It's worth simply walking around the city to see a soldier from an unknown army taking a piss near the opera. Farther on is a row of identical old widows selling ball gowns and candelabra. Then there are the aristocrats and manufacturers who throw so much at the prostitutes that they'll soon be richer than their wives.I returned late through the Kyryliv Wood, not heeding all the warnings that I myself have given here. It really is dangerous—the place is famous for it. There's a madhouse nearby, caves where criminals and the sick can hide out. Also, once upon a time, as they say in fairy tales, the great dragon Zmei Gorynich lived here beside the Puchai River. The stench in these places drives away the most committed misanthropes and even one type of philanthrope—that is, perverts. It sounds dumb, but the stench is cleansing. I don't know where it comes from. After the operating theaters and the rooms with amputees, the stench no longer repelled or attracted me; it just was. And this was a great place to think. As I walked, I considered an incident with our patient.The patient, a respectable individual whose name carries too much weight for me to state it directly, one day began to assault people. He nearly strangled a merchant who he believed asked too much for a beaver coat. He likewise wanted to kill his business partner when he didn't say hello loudly enough. But the worst was, he lost all shame of his own nakedness. At first it was the police who took care of it. When our future patient slipped off his pants and undergarments, he was taken to Kyrylivska, which has had means for dealing with such cases dating back to the day when unhinged Cossacks and composers from Kyiv Mohyla Academy were taken there.During the examination we determined that the patient was experiencing a severe breakdown. His wife added that lately, more than once, he had allowed himself strong words in front of the children and often suffered from ennui. Furthermore, she said, the patient had been undergoing treatment for “the French disease” for some years—which was, obviously, where we needed to start.“Syphilis!” Skorsky spat out the matchstick he was chewing on. He was a specialist on the psychological aspects of diseases related to the venereal. “Tertiary syphilis! When poorly treated, over time ‘the French disease’ can destroy the central nervous system. Hence the patient's chicanery. Such theater!”Skorsky and I had not spoken since the incident at Bilinsky's. Meanwhile, something significant had happened to him. The most boring person on earth, Skorsky had simply caught fire. He said hello and kibitzed. I even heard the doctor got drunk alone in his office, then wandered through the forest. Could he be using narcotic substances?“Cocaine!” was the doctor's second proclamation. It was his favorite treatment for the psychological complications of syphilis. Skorsky himself never took what he called “the universal drug”—good for alcoholism and toothaches, neuroses and morphine dependency—though he had read in an article by a respectable Viennese physician, who used cocaine as a panacea, that it was not addictive. That doctor subsequently recanted, but Skorsky paid no attention. He believed the retraction was made under pressure from pharmacologists who had no incentive to cease production of the medications that cocaine might supplant. Their representatives either paid or threatened the Viennese to repent.As the patient was escorted to his room, he assaulted the orderly, Alevtyna. They tried pulling him off her, but, though he released his fingers from her neck, he buried his teeth in her leg. The poor orderly, who had not until then been attacked by a psychotic, nearly died of fear. Later, panic set in over Skorsky's diagnosis. He told her about the consequences of syphilis: grotesque patterns on one's face due to infection of the skin, mucous membranes, cartilage, and bones. He went on about the devastation to the central nervous system, which they had just observed in real life: “The face starts to look like lace some mangy dogs fought over before rolling in the mud.”Alevtyna, who had not yet regained her faculty of speech, straightened up. Ignoring the slavering male orderlies, she bared her leg to get a better look at the wound. She then ran down the hall and out into the garden, where she fell on the ground to rip up grass and small bunches of daisies. Alevtyna ate them along with the soil in their roots.“Minor hysteria. She needs fifteen milligrams of cocaine.”Skorsky took a snuff box out of his pocket and scooped up some white powder with a toothpick made from a goose feather. He gave the order to close Alevtyna's mouth and one of her nostrils, forcing her to snort the medication.We fretted over her so long that evening fell. I decided to walk down, along the ravine, behind the church.It was unlikely there were any large beasts there, but something was rustling. The pits and mounds, ravines, paths, graves of witches whose living sisters flew in the treetops from time to time, the whispers of the forest spirits, the spirits of the nutcases who died in the hospital, the spirits of the monks from the St. Cyril Monastery, Zmei Gorynich and the bogatyrs who wanted to defeat him. The city would be calmer without this forest. I saw the gaps between the trees and went off in the direction of the tram tracks.As I was coming out of the forest, there was a patch of Amanita muscaria that had been trampled into porridge. A bit farther on, the body of Professor Bilinsky lay killed in the blackberry bushes. The way he was lying it looked as though he had not struggled before death. I quickly examined his body but saw nothing out of the ordinary. There were no wounds, no dirt under the fingernails. Animals had not yet smelled the carrion, but swarms of various insects covered him. Oh, why did I have to find the putrid body?The best thing would be to take the tram to his house to inform his relatives. The doors closed, and I noticed my own calm. This death had not evoked any emotions in me other than a feeling of responsibility, the need to tell the family. But also—some alarm at the thought of who the murderer could be. I knew that it was murder.“Your nose is bleeding.” A woman as round as an onion, carrying two baskets full of strawberries, offered me an ironed and starched handkerchief.“Have I dirtied my shirt?”“No, it's as neat as a pin. It's just your nose that's dirty. Wipe it now before you spray blood on my strawberries.”“No one will see the red on red.”“Ah, but it's salty!”“You know why it's not sweet? We'd drink it like syrup.”“Those with Christ in their heart do not talk that way.”“Are your strawberries expensive?”“Why? What?”“I'm checking to see if you have God in your heart.”“Child, if you knew how I have to work for this berry! I have to weed it a hundred times. In a week, the quitch grass grows as high as a horse. And I water it with water I carry from the stream, it kills my arms... ”“How much are the berries?”“They're not for sale. Anyway, soon money won't mean a thing. Soon all money, all these papers made from the skins of sinners on their satanic presses will be annulled. What matters is how we treat each other.”“So if I try your strawberries for free, my ‘thank you’ will be enough?”“Hands off!” she said and thwacked my fingers.I heard loud laughter behind me—same laughter as from the café near the Continental. There was no one sitting near Alina. (This is what fate looks like, remember.) Without asking, I sat next to her, away from the old lady.“Excuse me, but the night before last didn't you, yes, didn't you intrude on my privacy?” She started right away.“I saw it a little differently. Who was that young man with the mustache who paid me for you?”“Are you checking to see if you can flirt?”The tram stopped. People got on and off.“Are you coming back from the hospital?” she asked. “Don't be shocked. My uncle works there. He's told me all about you.”“An uncle by the name of Skorsky?”(Remember: this is what fate looks like.)“Yes. Skorsky's been strange recently—says things that make me wonder if he hasn't lost his mind. Have you noticed anything?”“I don't know.”“You know perfectly well.”“Where are you going?” I tried to change the subject.“I have to send something to my theater friends in Odesa. By the way, they'll be putting on Oedipus Rex soon in Kyiv—in Ukrainian.”“Greek tragedy in Ukrainian! That's a first.”“Exactly. The troupe is rehearsing now in Odesa. The theater where they will perform this fall is being remodeled.”“Wait. Now I remember where I've seen you before—it was at a performance! Vynnychenko's Black Panther and White Bear, at the Bergonier on Fundukleivska.“The same director is doing the Oedipus. He's my friend.”“He's your friend in what sense?”“Again with that tired subject. By the way, I've been thinking about you.”“And I about you.”“That's good. I was thinking not about you, to be precise, but about that elevator you invited me on.”“Who was that man with you?”“Like a broken record! Even if he had been my fiancé, I'm not bought or inherited. I'm not a brooch or a hundred acres of land, and I'm not a house in Kaniv!... Who was with you when you saw Black Panther?“Ah, so.”“Answer!”“That was my mother. She looks very young. She is coming to Kyiv the day after tomorrow. I can introduce you.”“Oh, this is my stop.”I looked out the window and realized that I had long since passed the stop for Bilinsky's.“Can we see each other again?”“We can. But you have only one chance.”Alina the anarchist wrote something on a scrap of paper and handed it to me.Morning, not morning but a thick porridge (I hate porridge). Dew, thick spit, crushed fruits, urine, all on the sparkling cobblestones. The sun, just barely having made its appearance, is already scorching. The human masses scurry and grumble like poorly digested food inside a stomach.I walked diagonally across St. Sofia's Square, then along the perimeter, then one edge, then again diagonally across. I went underground. The basement café of the Continental Hotel was practically empty. I again asked the server to bring the cloth with the embroidered portrait, but I couldn't remember the musician's last name, only that it ended with -sky. The server said that -sky was currently in the southern cities of Yalta and Odesa. I added that Kurbas, the director, Alina's friend, was also in Odesa, rehearsing Oedipus Rex, and that he'd previously put on Black Panther.I was bored, so I walked along Khreshchatyk and then headed down, calling to mind all the Kyiv churches of Podil: there's Birth of Christ, St. Nicholas on the Shore, Intercession, Pyrohoshcha, Holy Presentation, St. Dymytrii Rostovsky, St. Illia's. And also the Epiphany Brotherhood Monastery, Ascension Convent, and St. Katherine's, all these whipped-cream churches on the waffles of our streets. A few of them reminded me of themselves by appearing suddenly out of nowhere.The smells on Kontraktova Plaza where commerce buzzed were like multicolored light bulbs turning on one after another. Here you could catch the aroma of Balabukha jam, which blended with the next smell, English shoe polish at the Raiskys’ shop. Then the crunchy-smelling cabbage from old women standing in a row like herons and spitting out the shells of sunflower seeds. Farther on, the stench of a good-sized rat that crawled under Mrs. Shevchuk's shop where she sells broadcloth. Oh, she can't scream: no, she'll quietly dig that rat out herself so as to not scare off her clients.I bought a paper and two pairs of underwear. I asked two laughing young chambermaids who were secretly puffing in a grape-filled yard for a smoke. I wandered around Podil until evening when I came across a sawmill near the Dnipro that surprisingly smelled pleasantly of mazut fuel oil. The weather was dry, yet in the middle of the road was an enormous puddle, a deep dark black. A forty-year-old woman in a pale pink dress stood near it. The theatricality of it all provoked me to pose her a question,“Ma'am, what should I do?”But she paid me no attention. I shouted,“What should I do?”“What to do, what to do?” she said in Polish. “Jump in the water and swim so far away that you cannot return.”I quickly crossed a section of the forest. The wind brought a mixture of unpleasant air, like a stinky handkerchief held under one's nose. Passing the trees, I saw light in the spaces between them and exited at the hospital.Outside the windows, two orderlies lay in chairs with their heads thrown back. Two others—fools—ran around the yard in different directions, peering out at... something. The lights on the first floor of the hospital were on, and the staff milled about.“You're just in time!” said Ivan, a tall, young orderly.“For what?”“Your patient ran away! We went into his room and he wasn't there.”“What patient?”“The one who bit Alevtyna,” said Danylo, the other orderly, short and middle-aged.“That's Skorsky's patient, not mine.”I had no intention of helping them. This was all history—like my family, Kyiv, and my previous life. I had no intention of thinking about it. I wanted to go to my office, pack up my field surgery kit, and get out. So what? Their psychotic syphilitic ran away—it happened.Of course, that patient could have something to do with Bilinsky's murder. But that was no longer my problem.“What a strange coincidence!” the doctor on duty said. “Comrade doctor, the other one responsible for this patient was just here.”“And where is he now?”“He took off toward the church to look for the patient.”“Didn't the patient escape earlier?”“Don't know.”“How do you not know? You had better call the police, moron, before he kills someone. And get those sleeping orderlies to look for him.”“They can't... ”“Why not? Should I go wake them?”“They're on morphine.”“And you, I can see, have lost your mind. Go, catch your psycho! If it turns out that he killed Bilinsky—and on your watch—you can't imagine what's in store for you.”I adjusted my homburg and set off in the direction of St. Cyril's, that unwelcoming monolithic cube. I glanced around—what if our escaped syphilitic were to jump out of the bushes and bite or strangle me. I looked around because I wasn't sure of my actions, wasn't sure of my choices. Tripping over a clump of clover, I reached the open doors of the church. I couldn't stop myself from going in.The walls and ceiling were covered with frescoes. There was what used to be an angel rolling up the sky on the southern column of the narthex. But also graffiti: people scratched their names on it so as not to be forgotten—their idea of eternity. Prince Volodymyr the Great compared this activity to the desecration of graves. The vandals paid a fine and were beaten with canes. During the raids of Batu Khan, the church was deserted and cracks appeared all over it. Wild martens and feral dogs sought shelter here; insects swarmed under the ceiling with its red mosaics. Birches grew in its midst. Water seeped in the cracks, the water became ice, the ice widened the cracks, more water seeped in the cracks, becoming more ice that further widened the cracks, the wall split and nearly fell over, and then the wall fell over. Yet the angel is still rolling up the sky... When I reached the exit, I heard a rustling behind me. I turned after I stepped outside: in the depths of the church, like a stick in a pot of tar, stood a man with a large bag thrown over his shoulder and a revolver pointed right at me.“Is that you, Doctor?“Don't move!”“What's... Skorsky, what's with you?”“Don't move, I say!”“What are you doing here?”And finally I understood... Skorsky was himself the psycho! (Really, I had known for a while.)“You are the murderer! I knew it! But—why?”“Shut up.”“It was you. You! The stolen cigarettes, the strange behavior, Bilinsky. If I shout, everybody will come running. They've already called the police!”There was heavy breathing behind me. And then a gun rang out.The city is overgrown with new buildings. They encircle everything that was once on the periphery. Kyiv has become an old lady that can no longer restrain herself in the face of pastries. The city climbs farther. It steps over the swamps, turns the old rivers into a series of lakes; the other bodies of water it drives into canals. The grain that falls from the wild wheat is black. When the sun heats it, the grain melts and trickles into the earth. St. Cyril's stands indestructible. No one spackles the small cracks in its walls with either expensive putty or glues, nor with cheap cement and whitewash. One day a small fox appears in the doorway. It runs inside and along the floor of simple gray tiles. The gods watch from the walls, watch and fall into ruin. The fox runs to the iconostasis. Before it is a time-darkened Virgin Mother and Child in oil on sheets of zinc. The fox runs the metal steps that wind up to the second floor. The fox runs past all the vaults, naves, all the frescoes. A buckthorn seed flies in through a broken window. It will be the first. Soon the buckthorn will grow everywhere. A dumb hare will make its nest in the buckthorn bushes and nightingales will settle in the upper branches to sing until the end of the world. The fox runs between the thick rays that penetrate the windows. It catches one of the rays, squints its eyes, and warms itself in the sun.The shot rang out, but I did not fall. I looked around—and on the church threshold was our syphilis patient bearing a rod. His head lay on the rocks by the doorway.“If only he'd been at the stage of nose deformity! Just imagine: a hole instead of a nose plus a hole from the bullet—like an extra pair of eyes!” Skorsky laughed at the corpse.“We need to call the orderlies.”“They heard the shot. They'll run here on their own. You see, Professor Bilinsky believed it would take two or three years to wrap up this patient's case,” Skorsky told me. “But I took care of it much faster!”“Excuse me, but I'm going crazy in this city. I thought that you were Bilinsky's murderer.”“Just so. Why not? I am Bilinsky's murderer.”“Don't tease. You've changed a lot recently, so... ”“Yes, I've started killing people. You might term such a change significant.”“You have the right to irony.”“I am not being ironic.”“Let's call it sarcasm.”“It's the honest-to-God truth.”“And yes, you have the right to mock me.”“Well then, let's be done. To the horses!”“What horses?”“Alina's waiting!”Alina, her uncle Skorsky, a few others I didn't know, and I rode like the wind that ripped off my homburg and carried it back to Kyiv.“There's a fresco in the choir loft at St. Cyril's where Vrubel painted himself and patients from the hospital as the apostles. When I came across it by accident, I really believed they were saints,” Alina said.“I've never been up there. I've only seen the church from below.”“Remember the way back so you can see it sometime.”“The Puchai River used to flow here. You shouldn't trust the landscape,” Skorsky said, reaching for something, perhaps his bag, just when we left the darkness of the trees and saw the endless steppe ahead of us.We rode all night without stopping. Though no one was chasing us. Though we had nowhere to be. We rode like beasts released from a cage. The promises of the horizon turned what we'd left behind into a cage fit for those from whom freedom had been severed, like an anomaly, at birth.The pre-morning sky looked at first like a sack of turnips—filled with something heavy. But with each verst, the sky became lighter. When it was finally light enough to see clearly, we arrived at a knoll at the foot of a stone wall that from a distance had appeared to be a gigantic piece of halva. The exterior ruins of the castle gave no hint of how it was when all was fine here, when people defended themselves successfully from the nomads’ raids. From far off, the wreckage looked like a natural agglomeration of stones—a rocky elevation, no more: a cluster of cliffs. It would rain a few hundred more times, a few hundred more winds from a few hundred directions would blow on this heap, and it would collapse as though nothing had ever been here.A few stalks of wheat grew from one of the rocks. Someone had probably cast a handful of grain here for some birds that forgot to eat it.“Who could this castle belong to?” I asked Skorsky.“I reckon the Swan Princess,” the doctor rejoined, hoping to sound knowledgeable.From behind one of the piles of gray sandstone emerged a young man in a black reptilian coat and a white papakha as lush, bright, and out of place as a dahlia. His name was Artem. The heat was melting our brains, but he was dressed like that, in rooster fashion, which was popular among the otamans. Artem helped Alina dismount her horse and tried to kiss her on the lips, but she offered him a cheek instead.Had she been racing to see this clown?We entered the yard—the ruins had fashioned an internal space that was more or less protected, at least from strangers’ eyes. It turned out that there were even places where it was possible to hide from the rain, and from there the ruins didn't look half bad.In the center of the court was a table, and on it a wooden bucket with pink gladiolas. How romantic! It all looked like it came from outer space. Where on earth, in the middle of the steppe, far from any village or town, did this table, this simple table, come from? And the gladiolas? The steppe hadn't been plowed in so long that any cultivars would have gone wild, degenerated, dried up completely.A campfire crackled nearby—a little preview of what we would soon do to the houses, villages, and cities. Artem the otaman brought over a cezve from the fire and poured the first portion into a small, copper cup for Alina. He also got out a porcelain cup with images of rosy cherubim—but how...?“Who else would like coffee?”Only Skorsky and I responded. The question excited me, even distracted me from the thought of the kiss I had recently witnessed and the Kyiv I had recently left.“It's obvious who the professors here are; cultured people drink coffee. Are you both doctors?”“Uh-huh.”“For wolves of the steppe, like us, doctors are gold, even more precious than gold. Actually, a Hippocrates like you should eat more, because those in your profession will soon be worth your weight in gold. Work on your figures, both of you.”“Who will take pity on the horses that have to carry us?”“We'll find the horses. And very large doctors can be transported on machine-gun carts. We'll need to seat the otamans near you. Only a fool would shoot at a doctor.”“I think we'll find quite enough fools here.”“With your beard, Doctor, you look like Tsar Nicholas II. But even so you won't be shot. You might even be canonized!”“We've only just arrived and you're going on about executions,” Skorsky grumbled and checked to make sure that he still had his bag.“Apologies, apologies, pardonnez-moi. But you are not merely a doctor. A venereologist! Skorsky, you're a specialist! A venereologist is the most important person in wartime. The most valuable! You are the botanists of war. You can't imagine what varieties of flowers grow here, and these beds have long awaited a proper gardener. Or even just a man with a scythe!”“Bite your tongue,” Alina said. “I don't need to listen to this.”“Yes, yes, of course. Excuse me, my r—. ” He almost said “rose.”We rested all day. We went down to a surprisingly close river overgrown with lilies. We rowed the boats left by fishermen. I talked to Skorsky. He took his bag everywhere, refusing even to swim so he wouldn't have to part with it. I asked him what he had in it, but he said it wasn't my damned business.Alina rowed with the otaman to the middle of the river. They were having a loud discussion. She was waving her hands. The current carried their boat downstream slowly and smoothly. What a nuisance, that current!I tried to meet with Alina one-on-one, but she was avoiding me. In the morning I was confused, by lunch I was sad, and after lunch I got angry.In the evening, I lay on the hot grass and drank another cup (I have no idea where they got such good coffee), which had no effect at all on my sleep. I watched the Perseids. Every year, the Earth passes through the tail of Comet Swift-Tuttle. People can see the meteor shower and make a wish. I wished. I counted forty-seven falling stars. All forty-seven of my wishes were for the same thing.Around the campfire, they were sitting, talking. I saw how he tickled her face with a piece of grass and she brushed him off in annoyance. Then they were screaming at each other. Later they again spoke kindly, after which they again quarreled. My joy grew after each tiny mistake that Artem made. I wanted him to show the worst he was capable of.They were screaming at each other, but all I could hear was beautiful opera singing. The stars fell to the sound of their screaming. The stars blessed my joy.Then this happened: Alina kicked the fire, scattered burnt kindling, and burned some of the grass. Artem grabbed her by the arm, but she broke away from him and ran off to the horses.“Go then! I guarantee you'll get to Katerynoslav and return with your tail between your legs.”“I'm going to Huliai-Pole! To Father Makhno!”I jumped up and ran after her.“Where do you think you're going?” Artem shouted.Really—where was I going? I was going after her: to Huliai-Pole, to Katerynoslav, to Rome, to Washington, to Istanbul, to Montevideo... “Go to sleep,” he said. “Come morning, this coquette will be here, right as rain. We've already been through this show. Tomorrow she'll be right here next to my boot!”... No, she won't.In some sort of shape we entered some town. There were some buildings that were some colors, some trees, some streets, some roads, and some signs. Posts, flustered birds’ nests, echoes, colors, shapes—each of some kind. A wedding procession was coming toward us. If you want to make orange, you need to add yellow to red, and then bam—it's black. If you want to salt the soup, shake in a little, and then bam—two handfuls. You want to say a kind word, and then bam—a punch in the face. I was rocked around like a watermelon on a boat and threw up my breakfast straight into the horse's fluffy mane. Sanko found this hilarious, but I said I'd pulverize him. So Sanko sped ahead.No one knew anything about Alina. The daytime sky was like a poorly washed bowl. The sun was a squashed, rotten apricot. The night sky looked like the sole of a boot to me. The moon was a dirty cheap copper coin that had gotten stuck to the sole. Everything seemed spoiled to me, irrelevant, unnecessary. Without her, this journey was a waste of time.“You'd better stay away from everyone,” Artem said. “You'll infect us with your pining, and pining is worse than the clap.”The wedding procession was before us. The young couple, still utter children, walked so calmly it was as if they didn't see us. As if we were made of a light breeze—our bodies, clothes, our horses and their iron shoes—of the lightest gasses. As if we were visible only to ourselves and the coal-black dog that barked, panting and gasping.The wedding was headed straight for us. We were in the middle of the road, and so were they. We approached each other slowly, a wave going toward a wave. Some ten meters before their indifferent faces, I noticed the color of the bride's eyes. And the coral-colored tulips that fell on the road before her. Round goose eggs on meaty stems, the flowers were falling and falling before her. The bride's eyes were almond shaped.“Hey there,” Artem shouted at me. “Wake up!”I came to and saw the whole village, everyone there, not realizing my group had turned left onto a side street away from the procession. The tulips disappeared—where'd they get tulips in the fall? I was sitting alone on my horse in the middle of the road, and the entire wedding procession came to a stop. I moved to the side, and the throng marched on, cutting off our escape route. We rode a few more meters and came across the synagogue.“You know what, you're right,” said the otaman.“Who is?”“Oleksii is the only one here who's right.”“About what?”Artem turned his horse and raced back. Everyone stood still while he ran his horse into the crowd and began firing his revolver. People scattered in all directions. Artem trotted, cackling like an imbecile. The horse kicked an old guy in the mouth. The man fell, spitting out his gold teeth. We rode up to the commotion and formed ranks, but none of us wanted to join the otaman.The bride stopped in the middle of the street. On both sides were buildings and trees, as well as dust, sky, and sun. She stood still, beautiful, as if nothing had happened. Then she adjusted her garland and walked calmly on.“Well, should we get some sugar now?” Artem laughed, looking at the bride, and off he went toward the sugar factory.It was then I noticed that all of the houses had shutters—fuchsia, blue, ocher—and that all the shutters were closed.We flew toward the dirty building, whistling and shouting. If there had been aesthetes among the otamans, they would certainly have razed the abomination in this field after seizing it. They would have spread soil on top and sown buckwheat. Long live buckwheat!, that wonderful crop. Like hunting dogs hot on the trail, we raced to our defenseless victim, with the baying of hundreds of hounds behind us. The field shook beneath us. We became an artist's canvas, evolving from Realism to Romanticism, Romanticism to Expressionism, Expressionism to Suprematism. If we had been painted in black and white, we would have been splotches (until the ink ran, annihilating all remaining patches of white).Two men stood near the gate—unarmed and undressed, in nothing but their undershirts and boots. Our fervor, our kinship with the elements, our entirety, were all for naught.“Jesus Christ! What bores!” Artem exclaimed. “How boring you are!”“Maybe boring for us, but fireworks for them,” Sanko said, dismounting his horse.“The fear of death engenders creativity,” our otaman—a distinguished philosopher of the early twentieth century, that demonic breed—prophesied.He went on, “Excuse me, but with all due respect, we are not going to search you. Just show us right away where the money is. Why are there so few of you? Don't say there's not much money. I want piles and piles of money! If you don't show it to us, we'll print our own on your skin. Believe me, we will.”We entered the factory grounds. There were no workers, only an enormous mountain of sugar beets that looked like a pile of coal from a distance and a pile of dead rats from up close.“So, did you have a good year?” Artem asked a man in an undershirt.“Not really—too dry.”“Nah, that's fine. You wouldn't have been able to gather most of the harvest this year anyway. There's a fire burning across all of Ukraine, all of Russia. The whole world!”While Artem tossed thoughts like well-chewed sunflower seeds into the crowd, the two men quietly stepped aside and then ran fast ahead to the factory's main hall. The gigantic door slammed shut. The gate was locked behind us! The windows were smashed! The factory roared from inside like a cumbersome machine starting up. Bullets whirred through every window.“Bastards! It's a trap! Quick, after me!”Still on horseback, Artem bounded over to a vast window, low to the ground, and smashed it mercilessly. He broke the frame and jumped inside on his horse. I and a few others followed. We broke into their lair, threw open the doors, and let the other warriors inside.Iron vats of hot sugar were steaming, pipes were clattering; machinery groaned.“Parasites!” Artem gritted his teeth. “I'll get you. I'll get you red sons of bitches. Painted whores!”At the word “painted,” his horse fell to the ground. Lying prone, Artem continued fighting, but the red soldiers wouldn't let him stand. Fighting nearby, I rode over to assist but did not know where to aim. Artem got up, ran forward, and brought his sword down on the head of the closest soldier, all the way to the middle of his skull, to the bridge of his nose. It was like butchering a pig. Artem thrust the sword into the buttock of another who was fleeing and cut off his leg at the bend in the knee.“I'll cut off every last one of your asses! Cut off your asses!” Artem bellowed.A half hour later, the dead were lying, the captured sitting, and the victors doing anything they pleased.“Skorsky, are there a lot of casualties?” I asked the doctor, whose hour it was. I hoped not, because I was too tired to help him.“Just a few. The dead are already dead, and the wounded are not ours.”Though Skorsky rarely asked my help, and though I'd become an ordinary soldier, the doctor in me was still present in the most unpleasant attribute—knowledge. Others saw an eviscerated man, pieces of dusty flesh smeared with clay, soil, sand, and straw. I saw a perfectly formed kidney hanging perfectly from the rest of its body like a child's mitten from its coat. You could try this death on for size. Wear it like a sanbenito of the Inquisition.Artem counted the money and then lay on the floor alongside the gigantic sugar mountain in the middle of the room. From time to time, the crystals rustled as they fell.“I didn't think you'd be such a fighter!” the otaman said without turning toward me. “I thought you'd be healing us. You'd keep to the rear and we'd hide you like a girl. But here you are, in the vanguard, like a lion!”“I got excited,” I told him, choosing not to react to the “girl” part.“’Cause Alina said there was no sense counting on you to fight.”“Really?”“Does that sting?”“Why would it? I'm a doctor—not everyone is. It requires a brain. Unlike waving a sword.”“Yeah, yeah. I gave her gladiolas. We were lying in the boat near that castle, doing all manner of things, and she told me all about you. How you met.”“You were lying in that boat talking about me?”“It was the day before you left Kyiv. You agreed to go with the anarchists so quickly!”“Were you surprised? Doctors make fast decisions.”“But you probably had great prospects. Your parents are rich, right?”“And who are your parents?”“Probably all your relatives fled abroad—bourgeois. Why did you stay?”“What the hell's your point?”“Alina, by the way, died a while ago. Probably.”“Don't jinx her.”“Listen here,” he said, staring at the ceiling. “And listen good. If you have designs on her—dead or alive—it's best you castrate yourself now.”“After you.”“If I want to kill somebody, you know, I just do it.”At last he looked at me. I was lying on the floor nearby and looking in his direction, sweaty and relaxed, my appearance complemented by my disdain for his opinion, his authority, his stupid hat. His everything.Artem raised his arm above his head, stuck a finger in the sugar mountain, and licked it. We both got up. Had I anticipated this turn of events, I would have readied a gift for him. Artem held his revolver. Under my hand I found a knife the workers used for gathering beets: it was a deliberately sharpened arc they sank into the swollen brassicas. I jumped up and quickly stepped around the sugar mountain.Artem's bullet hit a pane and broke the glass.“Not man enough for hand-to-hand?”The otaman shot again.“You should've challenged me to a duel, you romantic!”Encrusted with white crystals, I charged Artem from the sugar mountain. We fell in, and the sugar stuck in our hair, mustaches, nostrils, armpits.The gang ran in to get us apart, then backed off because it had nothing to do with them. By now the sugar mountain had burst its banks. Of the once perfect pyramid, a deformed mound remained.Wounded, Artem fell on the sugar mound, turning the white red.I stood before the gang sugar-coated and holding a bloody hook. The old otaman was drawing his last breath. Blood trickled from the corner of Artem's mouth and streamed from the left side of his breast.“What's the commotion?” Old Roman had just come in.“Be quiet,” the boys told him. And a good thing they did.“You killed him? You killed the otaman!”“Shut your mouth,” the boys told him.“You... ”I slugged Roman's stinky herring mouth. How did that son of a bitch find pickled herring in a sugar factory? My fist was now bigger and stronger than ever before, a steel anvil that could split nails and shatter memorial plaques. The unfortunate man's jaw twisted like an upper millstone that had gone off track from the lower.“Let's get out of here and go to Makhno's camp,” I gave my first order.We galloped so fast the grass burned beneath us. The birds and bugs had no time to fly out of the way; hooves trampled the burrows of rodents who didn't dare crawl out of their holes for a long time after. We raced like no one had ever raced before.The steppe, that sly fox, pretended to be an innocent fool. The steppe said, “I'm like Adam: I don't even know my own name.” But its grass harbored the tracks of thousands of armies and the heels of Herodotus, the crunch of Trypillia vessels, and the smell of Scythian hemp, Roman coins, clay figures of wolf people, the chevrons of Denikin's army, glass from the Chekists’ ruby stars, traces of uranium from flying saucers. I threatened it: “Steppe, show me your layers, or I will burn you, plow you under, flood you.” But it just replied: “I'm like Adam: I don't yet know my name.”I lost geography as if it were a silver coin. It fell out of my pocket and rolled through the feather grass that blanketed the steppe in white foam. The open space ahead was so endless that the whole world might as well have been steppe. If people ended up here from somewhere else, they would conclude they were on another planet. The coin fell and became an argentum, became one with the ring on the hand of the princess who had one green eye and one blue, with the twisted candlestick at the monastery on the other side of the steppe, with melted ingots. It broke down into simpler elements, simpler and simpler yet. The horse carried me spreading the seeds of northern plants to the south, just as southern riders had once brought flowers and weeds to the north. And then I turned back. Just as I had no geography, I had no time. Every night I fell asleep with the thought that the next day I would again race. Through all spacelessness, all timelessness. I exchanged one horse for another, got on a train, on a boat, traversed forty versts on foot—in rain that brought the river up to the road, in heat that overturned cattle. The earth I walked on became mine. Mine was the water in the lakes and springs, clean water, dirty water, enlightened water, contaminated with oil, stinking of algae, of fish that died in wells, stinking of the memory of atrocities, water as clean as broken bread. The water did not become Alina.I was doing this for her: I got the basturma out from under my saddle, sodden with the horse's sweat, sliced the throat of a rich man whose daughter I had danced with at a ball, climbed into a vat of beet juice and took a sugar bath, carried out the expropriation of the savings banks, wiped the sweat from my face with my shirt—and the cloth turned red; I didn't know from what. If it was someone else's blood, I didn't care; if it was my own, even less.We mostly came across Reds. We scraped them up like old red paint on a door in order to repaint the boards black. Black looked better. Red is tasteless, but black has style. Healthy men died before us of myocardial rupture like bunnies found in the nest. The ones whose hearts were sewn of steel wire envied the deceased. Seizing estates, banks, distilleries, and prisons reminded us of gathering in the harvest. If you're too lazy to pick an apple, you can shake the tree; some of the fruit gets bruised when it falls. We seized buildings like we were shaking apple trees. No one picked the fruits, we just shook: shook under the beds, under the tables, behind the curtains. No, there was no picking. We just shook until the red juice spurted from the apples.Near the Khorol River with Father Makhno and me in charge, we captured sixteen machine guns and four cannons, as well as five hundred prisoners who immediately came over to our side. The villagers voluntarily gave us bread and cheese, chickens and kvas. People joined us. The front of the machine-gun cart said “You can't run,” and “You won't catch us” at the back. We took factory after factory. Millions of karbovantsi, thousands of poods of sugar, weapons. We smashed the telephone exchanges and captured the telegraphs. We made alliances with some and then with others. Lenin, Wrangel, Frunze, the Germans, Chinese, Australians, Kaiser Wilhelm II, Cleopatra, Maria Theresa Walburga Amalia Christina. We ran the steppe. There were a hundred thousand of us. There were three hundred thousand of them. There were three hundred thousand of us. There were a million of them. There were two million of them. We were all of humanity. We were so many that we were none.The nobles’ estates were long ago forsaken. In the people's deepest trunks lay silks and guipure laces that were once perhaps used only to cover a table. Five steps from the barn in the direction of the pear tree, some silver candlesticks are buried; there's a plaster figure of an angel in the chicken coop, covered with shit and feathers.I was reluctant to be going to my home, but I didn't see any way out. Fate intended me to be a different being from the one I was before.Here my grandfathers and great-grandfathers were born. Here the ones who caused my grandfathers and great-grandfathers to flee had stopped. When we were still far off I noticed that someone was in the house. It was our men—Skorsky had brought them here, about twenty in all. I asked Sanko, whom I had walked with side by side more than once, where the doctor was now. All the men answered that he was around somewhere, but I didn't see him that evening.In 1918, the spirit of my great-grandfather Stepan, along with my mother and uncle, had gotten into a britzka and scrambled off to Paris, to Napoleon, against whom my great-grandfather had fought with the Cossacks, to whom the Russians promised to return self-rule. Following him in the cart went the soul of Grandpa Oleh, who lost a finger when he cut down the old linden near the house; his second finger was blown off by a cannonball near Balaklava, and later his entire hand was cut off by some Turk. Next went the spirit of my father, also Stepan, who did not take part in any war but died of measles at the age of forty. They all got the hell out of here. First, they went to Kyiv, led by my mother, Tamara Makarivna, in order to collect Uncle's family and me, their son. And their son, it turns out, has now come back to rob his own home (I didn't drive my war buddies away, did I?). It's a shame that I didn't know where the bathtub was, or whatever they bathed me in when I was small. It would have been good to walk through the ranks of anarchists with that basin and tell them all to spit into it.Remembering every room, I carried Alina upstairs to my mother's bedchamber. There was no longer furniture or pictures, only bare walls. The bed and mattress remained, but that was enough. Mother hated noise, so she set up her room far away from the running in the halls and the creaks on the stairs. I adjusted the mattress; in a gap, looking like a stalk of wheat, there lay a gold bracelet that she lost in the haste and that the thieves could not find in the mayhem. I tucked it into my pocket.The place could still be saved. It was strong, built under the leadership of my grandfather, who knew how to do it right. He built a sawmill, a gristmill, a dress factory (today it's probably been ransacked, maybe even by our own men).Alina had a complete, displaced break in her right fibula. We needed water first. I went downstairs—the guys were dragging out the piano like an old cow to the slaughter.“What are you doing with that?”“Taking it out.”“Why?”“What's it to you? We want to have fun.”“Can you play?”“We're not your bourgeois lily-handed bitches.”They couldn't play, but they were famous at destruction. “Noise is the music of the new time,” one of the smarter among them might have said. “But noise is the opposite of music. Just as a rose is the opposite of your ugly mugs,” I'd have responded if there was anyone to say it to. I could also have said that this was a Bosendorfer grand piano, that it was very valuable—but do the guys not deserve such a luxury?“Why are you so boring? We're relaxing.”“Then let me play a little first.”“Go ahead, but fast. One-two.”So I played. As before. My fingers ran up and down the black and white keys, which weren't simply keys of these, the simplest, colors. These were the keys that remembered my fingers specifically—achieved by that slovenly German Katerina, our governess. She knew a bundle of languages, could play the piano, and was interested in the latest scientific discoveries. But she had not an ounce of sympathy for anyone who couldn't master anything on the first try. More than once she hit my pinkie against the black key that remembered every one of its four thousand touches. She would pound it on the key and shout, “Si bémol! Si bémol,” and later bang my fingers and translate, “B flach! B flach!”I played. I could not expose myself, so the only thing I could do was believe in miracles. What if these coarse men saw value in this bit of furniture so unintelligible to them? And what if they didn't destroy it, this emblem of my childhood, my land, my air, which I could protect in no other way? My air. My water.“Shchedryk, shchedryk, shchedrivochka,” one of them who recognized the tune began to sing along.“Look at you.” They did not expect music from me, who had until recently been drinking blood like water.They said, “Again, again!”A group of curious men gathered around me. They were ordinary farmers, thieves, and recidivists, peasants and workers, everyone except for Skorsky. They needed this music as they needed baths. The music cleansed them from the inside, perhaps. They had not heard anything besides the whistle of a bullet, the neighing of a horse, or the knocking of a chisel and the whirring of a saw, amputating limbs, for a long time.But it could not go on long. I did not close the piano lid, just stood and went to fetch water for Alina, leaving the unfinished song for later. The well was to the north—that is, at the “Head.” My father once promised to give me a compass if I could learn to identify the ends of the earth by means of the sun. And to make it easier to remember, I gave each one of them a name: the east where the day begins was “Right” (my right hand), the west “Left,” the north “Head,” and the south “Feet.” Back when I could still do whatever I wanted all day long, I would wake in the morning and say: I'm going to the Feet. The mound was at the Feet, Left had the river, Right had the forest. It was only to the Head that I rarely went, because a village was located there. When the villagers saw me, they would speak in whispers and avoid the master's son.... I wiped her brow and her burning, sunken cheeks. I lay down next to her to feel the heat of her skin.When the fire in Alina calmed slightly, I went out into our orchard. My father had once been given a gift from Japan—a tulip tree that blossomed with yellow-green flowers. It had to have grown in the time that I was away. It would have been fatal had it been cut down. I again took the stairs down into the drawing room and came across nobody—they had all disappeared in search of food or were hidden away in their burrows. In the middle of the hall, like an opened rib cage, was the piano, irreparably shattered.B Flach! B Flach!Translation © Ali Kinsella 2022. (shrink)

The majority of studies on compliment response have investigated CR patterns and norms among different cultural groups and communities. The present study investigated the shifting of CR patterns across generations within the same speech community. To this end, 272 Persian speakers were chosen from among high school students and teachers. A discourse completion task with four complimenting situations was administered. The findings revealed that the new generation of Persian speakers, regardless of their gender, had shifted their CR patterns and overwhelmingly (...) accepted compliments. This change is attributed to the changing interpretations and conceptions of politeness and to the influx of English culture, through exposure to English media, internet, TV series, films, etc., among the new generation of Persian speakers. (shrink)

Final Report on Phase 1 of the New Zealand Law Foundation’s Artificial Intelligence and Law in New Zealand Project.

French scientist Henri Poincaré is one of the leading thinkers in the field of philosophy of science with his determinations on science and scientific activity. Poincare's understanding of science is expressed as conventionalist because he asserts that all sciences, including mathematics, consist of conventions and definitions. In this article, Poincare's views on how scientists should evaluate the data obtained from observation and experiment in their studies and the hypotheses that describe the relationships between these data are discussed. In the article, (...) it is also thought that especially Poincare's claims about the structure of science and the nature of scientific activity are important in terms of understanding some scientific views that emerged in the second half of the twentieth century. (shrink)

There are disagreements among ethicists on what comprises an “appropriate” good to offer research participants. Debates often focus on the type, quantity, timing, and ethical appropriateness of such offers, particularly in settings where participants may be socio-economically vulnerable, such as in parts of Zambia. This was a Cross-sectional online survey of researchers and Research Ethics Committees designed to understand practices, attitudes and policies associated with provision of goods to research participants. Of 122 responding researchers, 69 met eligibility criteria. Responses were (...) also received from five of the six Zambian RECs involved in reviewing research proposals. Forty-nine researchers confirmed previous experience offering goods to participants. Of these, 21 offered participants money only, 18 offered non-monetary goods, while the rest offered both monetary and non-monetary goods. Generally, goods were offered and approved by RECs to compensate for time, lost wages and transportation. One REC and 34.8% of researchers reported being subject to an institutional policy on offering goods to participants. While reimbursement is the main reason for offering goods to participants in Zambia, caution is required when deciding on the type and quantity of goods to offer given the potential for community mistrust and manipulation. (shrink)

Qism 1. al-Turāth al-falsafī al-Yūnānī ḥattá Aflāṭūn.

Juzʼ 1. al-Muqaddimāt. ʻIlm al-kalām. al-Falsafah al-Islāmīyah. al-Murājiʻ wa-al-maṣādir (p. 483-489). --.

There are many network topology designs that have emerged to fulfill the growing need for networks to provide a robust platform for a wide range of applications like running businesses and managing emergencies. Amongst the most famous network topology designs are star network, mesh network, hexagonal network, honeycomb network, etc. In a star network, a central computer is linked with various terminals and other computers over point-to-point lines. The other computers and terminals are directly connected to the central computer but (...) not to one another. As such, any failure in the central computer will result in a failure of the entire network and computers in star network will not be able to communicate. The star topology design can be represented by a graph where vertices represent the computer nodes and edges represent the links between the computer nodes. In this paper, we study the vertex-edge-based topological descriptor for a newly designed hexagon star network. (shrink)

Islamic law; interpretation and construction; Shiites.